Adieu Lesbos

Wachttijd op vliegveld, terugkijken. Gisteravond afscheid in "secret restaurant ". Niet weten wat je eet, wat het kost, of er nog meer komt? Het was heeerrrlijk. Griekse koks zijn kunstenaars. Afscheid nemen van een fijn team. Iedereen kreeg een wasknijper van mij: vanaf nu zelf de lakens wassen en ophangen. Ik kreeg een ABC mee!! En oorbellen en thee. Mooie herinneringen! Afscheid van een eiland waar lief en leed zo dicht naast elkaar is. Eric blijft, dat is goed, zijn werk is nog niet gedaan. Gelukkig kunnen we met en zonder elkaar leven, we hopen elkaar over 2 weken weer te zien. Maar wat een luxe en voorrecht om met zo'n fijn team te werken en ook samen te genieten. Dat is voor zoveel mensen niet mogelijk. Net als het vliegtuig van: we gaan ze halen. Alles is politiek, maar politiek is hiet alles! Het is een cliché. In Nederland denken we controle en invloed te hebben. Hier leer je wat wachten, wat instabiliteit doet. Afgelopen week ben ik 1x bespuugd en 1x kreeg ik te horen: go home, go home. De medewerkers van ngo's zijn niet altijd welkome gasten. Er wordt veel van de eilandbewoners gevraagd, er wordt weinig voor terug gegeven. Wat een voorrecht om idd naar huis te kunnen gaan! Vanmorgen was de dagtekst: angst voor mensen is een valstrik, wie op de Heer vertrouwt, wordt beschermd. We zijn veilig in Gods Hand, in leven en sterven. Dat geeft rust, bevrijdt ons van angst. Met een hoofd en hart vol indrukken vlieg ik naar mijn veilige huis. Eric mag nog werken bij de Hospitainer. Samen komen we deze tijd door, ook al zijn we niet bij elkaar. Dank voor alle reacties, gebeden, ondersteuning. Adieu Lesbos!